Zaterdag 17 april, 16:00 uur. Het moment waar we allemaal zo naar uitkijken. De finale. Niet zomaar een finale. De derde finale op rij voor Ard Korporaal, Damien Folkerts en hun kanjers. Een finale ter afsluiting van een heel bijzonder seizoen. Een seizoen waarin de selectie ontelbare keren werd getest. En bovenal een seizoen zonder publiek.

In aanloop naar de finale is het anders altijd een gekkenhuis op de club. Avonden lang zijn supporters bezig met het voorbereiden van sfeeracties. De versiering voor Ahoy wordt ingeladen en op vrijdag opgehangen door de versierploeg. Iedereen die Fortuna een warm hart toedraagt komt op een trainingsavond de toegangskaarten ophalen. Terwijl onze helden zich voor de allerlaatste keer voorbereiden op hun tegenstander, stroomt het complex vol. In de gigantische rij zien oude bekenden elkaar na lange tijd terug en worden mooie herinneringen opgehaald. Naast de toegangskaarten worden ook de kaarten voor de (kwi)bussen afgerekend. En onder het genot van een drankje wordt vooruitgekeken naar de wedstrijd waar het allemaal om gaat.

Dat is wat een finale met ons doet. Het toeleven naar en het samen beleven van die ene wedstrijd brengt een haast onbeschrijfelijk gevoel binnen de club naar boven. Een gevoel van saamhorigheid. Een gevoel van verbinding. Een heel speciaal gevoel. Dat unieke gevoel ervaren we dit seizoen anders.

Ondanks alles zijn we juist nu trotser dan ooit op ons vlaggenschip. Ze hebben het weer geflikt. In lege sporthallen werd dit seizoen gestreden. Er werd vaak gewonnen en soms verloren. En dat alles zonder de aanwezigheid van het trouwe publiek. Toch staat dat publiek ook aanstaande zaterdag weer als één groot rood-wit blok achter onze hoofdmacht. Vanuit ontelbaar veel huiskamers zal worden geschreeuwd, gezongen en gejuicht. Er wordt hartstochtelijk meegeleefd en meegevierd. Want het spelen van een finale is één groot feest. En dat grote feest halen we in zodra het kan!