Na een redelijk gemakkelijke start van de zaalcompetitie vorige week (15-5 winst op KOAG C1) stond dit weekend een veel moeilijkere wedstrijd op het programma.
HKV/Ons Eibernest C1 is een ploegje waarvan het, zeker in de eigen Steenwijklaan-sporthal, lastig winnen is. Een stugge ploeg dat aanvallend misschien niet zoveel schotkracht heeft maar wel behoorlijk goed kan verdedigen. Meestal zijn het spannende wedstrijden en dat was deze keer niet anders.
Dat HKV/Ons Eibernest ten opzichte van de eerste keer dat we ze dit seizoen troffen (veldwedstrijd met een 7-10 overwinning voor ons) de opstelling had veranderd, dat was geen verrassing. News travels fast! Wij spelen eigenlijk iedere week in een andere opstelling omdat we met 5 heren door draaien dus ook bij ons weer een iets andere samenstelling dan vorige week.
De wedstrijd begon wat weifelend van onze kant. Veel miscommunicatie en dus snel balverlies in de aanval. De 1-0 achterstand kon worden gerepareerd door Chelsea met een mooie wegtrekbal vanuit de korf (1-1). Via een doorloopbal van Noek kwamen we met 1-2 voor maar meteen aan de andere kant een strafworp tegen en dus 2-2.
Nog steeds ging het moeizaam (3-2 en 4-2 achter) bij ons en Roos gaf te kennen veel last te hebben van haar knie en niet verder te kunnen. Even topoverleg op de bank maar de knoop werd snel doorgehakt. Annemee vanuit de C2 het veld in en Chelsea overhevelen naar de plek van Roos. Daarmee kwam er ook wat extra lengte in het eerste aanvalsvak, dat uiteindelijk later in de wedstrijd goed van pas kwam.
Langzamerhand kregen we aanvallen met steeds meer schoten en kregen we ook vat op de acties naar binnen van de Eibers. Lucas stond weer als een tijger te verdedigen met goede rugdekking van de meiden en van Brad, waardoor we snel de bal weer veroverden en aan de andere kant ten aanval konden trekken.
Een afstandsschot van Milan (4-3) en een strafworp van Merijn (4-4) werden vrij snel gevolgd door de 4-5 uit handen van Brad. In relatief korte tijd werd de achterstand dus omgebogen naar een 4-5 voorsprong maar een onoplettendheid vlak voor het rustsignaal betekende dat we toch nog een strafworp tegen kregen (5-5).
In de rust hebben we de ploeg geprobeerd te overtuigen van het feit dat we deze wedstrijd gemakkelijk zouden gaan winnen als we de acties naar binnen eruit zouden halen. De Eibers van de korf af dwingen in een zone waar ze niet kunnen schieten of waar ze in ieder geval een veel lager percentage schieten. Zone 3 heet dat geloof ik als je een universitaire studie Korfbalkunde hebt gevolgd.
Twee goals van Merijn snel na rust betekende het eerste gaatje van 2 doelpunten (5-7). Toen kregen we al het gevoel dat de wedstrijd beslist zou zijn als we een keer op 4 doelpunten verschil zouden komen, maar de Eibers staan bekend om hun vechtlust en ze bleven lange tijd in de tweede helft aan het elastiek hangen.
Verdedigend hadden we controle. Annemee speelde mee alsof ze nooit anders gedaan heeft en samen met Esther had ze in de korfzone veel afketsende ballen. Daardoor konden Lucas en Brad lekker veel druk geven voorin waardoor één vak van Eibernest uiteindelijk maar tot 3 goals in de hele wedstrijd kwam en dus op zijn kont lag.
Vanaf 6-8 kwam Eibernest tot 10-11 telkens tot op 1 doelpunt terug. Toen Lucas een strafworp versierde (goed gezien door de prima leidende arbiter) en die verzilverde voor de 10-12 en Milan vrij snel daarna de 10-13 binnen schoot, was de wedstrijd eindelijk beslist. Invaller Rick benutte in de slotminuut een zelf meekregen strafworp (10-14), waardoor we met het oog op mogelijk onderling resultaat ook een geruststellende voorsprong hebben opgebouwd.
Als coaches zijn we trots op het aanvalsspel dat we spelen (veel beweging rond de korf en proberen tot veel schoten in een aanval te komen) en de manier waarop we 1 vak van Eibernest hebben lam gelegd. Daarnaast is het super leuk en geruststellend om te zien hoe kinderen van 13 jaar in staat zijn om het hoofd koel te houden in een hectische ambiance met veel gedoe richting de scheidsrechter. Geen moment hebben we onze kop verloren en we zijn steeds ons eigen spel blijven spelen.
We spelen in een lastige poule waarin we heel veel van dit soort wedstrijden gaan spelen met kleine onderlinge verschillen. Dat is alleen maar goed want daar leren we het meeste van. Volgende week treffen we met KCC de enige ploeg die ons in de competitie tot nu toe een punt wist af te snoepen. Vol het gas er dus weer op want we hebben nog iets goed te maken!!!
U gaat nog van ons horen dit seizoen.
Trotse coaches Karin en Peter
