Na de 28-18 thuisoverwinning op Avanti B1 moest Fortuna/Delta Logistiek B1 in de twee resterende potjes (Die Haghe uit en Avanti thuis) nog 1 puntje halen om het ticket naar de kwartfinale zeker te stellen. Achilles won in datzelfde weekend in de slotminuut met 1 punt verschil van Die Haghe. Jammer, want bij een gelijkspel was op basis van onderling resultaat het mislopen van de kwartfinale al nagenoeg onmogelijk.

Eerdere ontmoetingen deze competitie eindigden, ondanks stevige tegenstand, in uiteindelijk ruime overwinningen. Thuis werd er met 17-9 van Die Haghe gewonnen en de ontmoeting tegen Achilles eindigde met 20-26 ook in ons voordeel. Nog 1 puntje hadden we nodig uit de laatste 2 potjes om ons te plaatsen. Dit moest toch mogelijk zijn? Hoe anders zou het lopen……

Allereerst de wedstrijd tegen Die Haghe B1. De voorbereiding was rommelig. Tot 20 minuten voor de wedstrijd waren de lichten in de sporthal uit. Beetje schieten in het half donker en vervolgens maar snel bespreken. Tijdens de echte warming-up (de lichten waren nu gelukkig aan) proefde ik al een bepaalde lamlendigheid. Nog snel vlak voor de wedstrijd in de traditionele pep-talk de ploeg op scherp proberen te zetten. Met weinig resultaat. Na nog geen 15 minuten spelen stonden we 13-5 achter. Verdedigend telkens de verkeerde keuzes en een Die Haghe dat opmerkelijk zuiver schoot. Alles viel goed voor hun maar eerlijk is eerlijk, we hielpen ze ook ruimhartig in een zetel en mochten het alleen ons zelf verwijten.

Vanaf 13-5 kwamen we vrij vlot terug naar 14-9 en leken we nog voor de rust weer aan te haken. Maar helaas troffen ook de laatste 6 aanvallen voor de rust geen doel. Veel schoten, maar weinig treffers. Na de rust kwamen we snel op 14-11 en leken we toch helemaal terug in de wedstrijd. Maar een nieuwe opleving van Die Haghe die begon met een buzzer-beater voor 15-11. Wederom liepen ze uit naar 18-11 en dit bleek de nekslag. Aanval na aanval hadden we 4 of meer schoten per aanval, maar de bal wilde er niet meer in. Verlies met 21-16.

Uit de analyse achteraf bleek dat we deze wedstrijd statistisch gezien niet konden verliezen. Met 136 pogingen schoten we maar liefst 54 keer meer dan Die Haghe (82 doelpogingen). Namen we de verkeerde kansen? Ook niet echt. Wij schieten 62 keer binnen de 5 meter en Die Haghe maar 33 keer. Groot verschil zat wel in de vrije ballen. Zij scoren er 4 uit 5 pogingen. Wij mochten in de hele wedstrijd geen enkele keer een vrije bal nemen.
Maar het grootste verschil zat in de psyche. Door onze desastreuse start gaven we Die Haghe de kans om gedurende een korte fase in de wedstrijd boven zichzelf uit te stijgen en zakten we uiteindelijk zelf steeds verder weg in het moeras van gemiste schoten.

Nu moest het op donderdag gaan gebeuren tegen Achilles. De nederlaag tegen Die Haghe gaf wel een nieuwe dimensie aan deze wedstrijd. Ondanks dat we er alles aan deden om de druk eraf te halen, voelde iedereen dondersgoed aan dat er niet verloren mocht worden van Achilles.

Volle sporthal. Inschieten met disco-lampen en muziek. Achilles met veel supporters aanwezig. Mooie ingrediënten voor een meeslepend duel en dat werd het ook. Mooi ook voor de kinderen om dit mee te maken, want je moet wedstrijden met dit soort druk leren om te spelen. In dit soort wedstrijden wint meestal de ploeg die op de juiste momenten de juiste beslissingen neemt. Vanaf het begin van de wedstrijd hadden we het initiatief. De scheidsrechter was zeker niet in ons nadeel in de beginfase. Makkelijk gegeven vrije ballen en strafworpen werden door ons benut en bij 6-2 hadden we een eerste gaatje. Maar even snel was het weer 6-5 doordat wij met name in de korfzone onvoldoende attent waren. Via 10-7 leken we weer weg te lopen en kregen bij een 11-9 voorsprong, met nog minder dan 2 minuten op de klok, de kans om voor de rust nog uit te breiden naar 12-9. Helaas werd deze gemist en zoals zo vaak maakte de tegenstander hier gebruik van. 11-11 bij rust in plaats van een voorsprong met 3 of 4 doelpunten.

Voor Achilles een psychologisch belangrijke meevaller. Na de rust waren de doelpunten schaars. In tegenstelling tot de wedstrijd tegen Die Haghe lag het probleem niet bij het afronden. We hadden problemen om onder de verdedigende druk van Achilles uit te komen. Gelukkig had ook Achilles hetzelfde probleem. Bij 13-14 kwamen zij voor het eerst op voorsprong maar bij 15-14 leek het kwartje alsnog onze kant op te vallen. Maar door een domme doorloopbal en strafworp die we tegen kregen, moesten we bij 15-16 weer in de achtervolging. Yona maakte van afstand nog gelijk 16-16 en hiermee braken de laatste 3 beslissende speelminuten aan. Hierin was Achilles het meest koelbloedig en door twee doorloopballen trokken zij de zege naar zich toe (16-18).

Na de wedstrijd tref je dan als coach een zwaar aangeslagen ploeg aan in de Bestuurskamer. Tranen, boosheid, ongeloof. Als ploeg hadden we het zeker verdiend om de kwartfinale te halen. We hebben als enige ploeg in de poule het de ongenaakbare koploper Dalto meer dan moeilijk gemaakt. Beide wedstrijden tegen hun werden met 1 punt verschil verloren, met in de slotminuut meerdere kansen op de gelijkmaker.

Wat “als” de scheidsrechter de gelijkmaker in de slotminuut in Driebergen niet had afgekeurd wegens een klein duwtje tijdens het verdedigen van de positie in het reboundduel???? Tja…… Dan hadden de wedstrijden tegen Die Haghe en Achilles helemaal niet meer terzake gedaan en hadden wij op 11 maart in Nijeveen de strijd aangebonden met DOS46 B1.

Maar “als” telt niet….. op het beslissende moment stonden we er niet. 13 strafworpen missen in de laatste 4 wedstrijden zegt iets over ons gebrek aan afronding op de echt belangrijke momenten. Helaas haalden we de laatste 2 wedstrijden niet het niveau dat we kunnen halen en dat we eigenlijk altijd halen. Als trainer/coach heb ik de laatste paar dagen de film van de laatste 2 wedstrijden nog een paar keer teruggedraaid. Langzamerhand sijpelt er dan toch wel weer iets van trots door voor de wijze waarop we gestreden hebben, de ontwikkeling die we doormaken en regelmatig in wedstrijden laten zien en het feit dat we altijd als ploeg bij elkaar zijn gebleven op de momenten dat we het moeilijk hadden. Uithuilen….. de scherven weer bij elkaar rapen,….. leuke dingen gaan doen met de ploeg…… en ons weer richten op de veldcompetitie. Daar hebben we met PKC B1 (uit), KCC B1 (uit) en Die Haghe en Achilles thuis (waar kennen we die van?) nog genoeg lastige potjes voor de boeg, maar gaan we er weer alles aan doen om ons deze keer wel te belonen met datgene waar we recht op hebben: een plekje in de play-offs!!